Λύσεις φαίνεται ότι υπάρχουν

Διαβάζω αυτές τις μέρες στο τεύχος Σεπτεμβρίου του Scientific American το ειδικό αφιέρωμα "Σταυροδρόμια για τον πλανήτη γη". Τα θέματα του αφιερώματος είναι τα γνωστά: δημογραφικό, φτώχεια, βιοποικιλία, ενεργειακό, γεωργία και νερό, ασθένειες. Με όπλο την επιστήμη, χωρίς καταστροφολογίες, οι συγγραφείς των άρθρων καταγράφουν, αναλύουν και προτείνουν.

Μάλλον αδικώ το αφιέρωμα, αλλά από όλα τα στοιχεία και τις απόψεις που καταγράφονται θέλω να ξεχωρίσω ένα απλό, πρακτικό και εντυπωσιακό παράδειγμα που βρήκα στο άρθρο για το ενεργειακό (pdf): (συγνώμη για τη μετάφραση)
"Σκεφτείτε το σπίτι μου, χτισμένο το 1984 στο Snowmass, Colo., όπου οι χειμερινές θερμοκρασίες μπορούν να πέσουν στους -44 βαθμούς Κελσίου και ο παγετός μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε ημέρα του έτους. Το σπίτι δεν έχει κανένα συμβατικό σύστημα θέρμανσης, άντ’ αυτού η στέγη του είναι μονωμένη με 20 έως 30 εκατοστά αφρού πολυουρεθάνης και οι τοίχοι του πάχους 40 εκατοστών έχουν ανάμεσα τους άλλα 10 εκατοστά πολυουρεθάνης. Τα διπλά παράθυρα συνδυάζουν δύο ή τρεις μεμβράνες που αντανακλούν θερμότητα με το μονωτικό αέριο κρυπτό, έτσι ώστε να εμποδίζουν την διαφυγή θερμότητας όπως θα το έκαναν οκτώ με 14 πλάκες γυαλιού. Αυτά τα χαρακτηριστικά, μαζί με την ανάκτηση θερμότητας από τον αέρα του εξαερισμού, μειώνουν τις απώλειες θερμότητας του σπιτιού στο περίπου 1 τοις εκατό παραπάνω από τη θερμότητα που κερδίζεται από το φως του ήλιου, τις συσκευές και τους ανθρώπους μέσα στο κτίριο. Μπορώ να εξισορροπήσω αυτήν την μικρή απώλεια παίζοντας με το σκυλί μου (παράγει περίπου 50 Watt θερμότητας, που αυξάνεται στα 100 Watt αν της πετάξω μια μπάλα) ή με το κάψιμο ξεπερασμένων ενεργειακών μελετών σε μια μικρή ξυλόσομπα τις πιο κρύες νύχτες"